Eth Paradís ei en tu
Per Alidé Sans
Ath delà de tu
Rebrembi a jo madeisha, caminaua soleta e a plaser.
Desbrembi a jo madeisha quan te pensi, delanet, anet e aué, non me coneishi,
e rebrembi a jo madeisha pes camins que damb tu jamès recorrerè...
Semblen des•hèir-se,
semble qu’ath delà de tu non i a arren, non i a arren.
Semblen des•hèir-se,
semble qu’ath delà de tu non i a arren, non i a arren.
Rebrembi a jo madeisha, escotaua ath mèn cap en patz e pro.
Desbrembi a jo madeisha quan t'escriui es poèmes dera pèth que tant fòrt prenes,
e rebrembi a jo madeisha pes camins que damb tu jamès recorrerè...
Semblen des•hèir-se
semble qu’ath delà de tu non i a arren, non i a arren.
Semblen des•hèir-se
semble qu’ath delà de tu non i a arren, non i a arren.
Rebrembi a jo madeisha, cantaua letres sus era vida e sus jo, sus era vida!
Desbrembi a jo madeisha, ara que era votz non me hè cas, non ei damb jo!
E desbrembi a jo madeisha ara que era votz va per liura e sonque parle de tu...
Sai cap, non m'agrade mès semble qu’ath delà de tu non i a arren, non i a arren!
Sai cap, non ac voi díder mès semble qu’ath delà de tu non i a arren, non i a arren!
Non i a arren, non i a arren! non i a arren...
Per Alidé Sans
Audèths
Aciu que sò, seiguda en mèn fautulh mentre les veigui volar.
M’ei igual a on vagen a parar, vieràn de nets a dromir.
Eth mèn cap, eth milhor des nins que jamès agen pogut trapar.
Era patz que tant demane tanta gent, de còp, semble qu’a arribat.
Tan lèu è vist que non me pogui equivocar,
que vire eth mon igual qu’es nòsti caps.
Cada vèrs un audèth, cada audèth hèt un vèrs,
laguens des nòsti caps!
Coma era aigua que s’escor e non demane qué i aurà mès enlà.
De nau voi desvelhar en un prat e sense ròba e a plaser, caminar.
Formen part deth mèn entorn es ores que hí a pèrder damb tu.
Eth temps non pare d’auançar e auem es uassi banhats ena pòur de qu’un bon dia acabe tot!
Acabe tot....
Laguens des nòsti caps!
Eth sòn cant, eth major plaser que jamès aja pogut trapar!
Eth mèn cap, eth milhor des nins que jamès agen pogut trapar!
Eth sòn cant, eth major plaser que jamès aja pogut trapar!
Eth mèn cap, eth milhor des nins que jamès agen pogut trapar!
Per Crazy Álvarez e Alidé Sans
Dera evolucion ara revolucion
Òh! Mare Tèrra, t’estaquen shènes de guèrra, de hame e de pena, tu qu’auies estat tant bèra! Tu que mos brindès era libertat, entà èster, entà créisher, entà evolucionar.
Que difícil estimar, que fàcil òdi semiar, desbrembar ua patz que morís de soletat. Era vida aurie d’èster sonque un viatge de plaser, es frontères e es barrères... sonque linhes en papèr.
Òh! Mare Tèrra que mos acuelhes en tòn còr, eth peatge de ta vida pera nòsta qu’ei era mòrt. Humenèges que se lhèuen e alimenten conformisme, sus ambients que tu ager arrosaues damb optimisme.
Dictadures democratiques: cortines tara vertat. Fòrces de seguretat luten en guèrres pera patz. Maudit mon enrebessat se campe en miralhs trincats, aparte es uelhs ua societat que s’enfonse ena soletat.
Òh! Mare Tèrra, desbrembada e castigada, despolhada e caushigada, soleta e desmoralizada, violada pes madeishi drets que mos protegissen, ven quèir era tua sang e damb frivolitat fingissen qu’eth tòn plor non s’enten. Tanti n’i a que non desiren desvelhar, tanti ans damb es uelhs barrats! Damb es mans tacades de sang caminam, sense escotar-te cantar, sense veder-te agonizar...
Ara daurim es uelhs, i a tantes causes que guardar...
coma es espigues d’èrba seca,
qu’un dia creisheren e desvelhèren dauant dera grandesa deth Solei,
que lhèue vides sonque damb punar.
Eres dèishen anar un aire fragil en tant que vibren,
hèn aunor ara sensibilitat damb eth mon,
e dan es gràcies per aquera oportunitat
ara que s’agarrèren damb era fòrça de cent shivaus.
E maugrat era sua aparent feblesa,
contunhen damb eth tronc quilhat e eth cap tostemp guardant tath cèu!
Qu’un dia evolucionèren,
e ara es camps que les acuelhen revolucionen ath que contemple!
Ua idea florís en prat des tòns pensaments, possada pes prohondes arraïtzes que nèishen laguens, dauant des passi que conformen tòn camin, dilhèu ei er azard, dilhèu ei eth frut deth destin.
Campar tostemp entà dauant e veir que non a fin eth mon, en tot observar era curva que conforme er orizon. Ena sang era passion, laguens deth piech revolucion, art coma forma d’expression e dera ment liberacion.
Escuelh era tua faccion, era mia ei era de natura, en prò dera evolucion, artenh ta patz, ta guèrra atura. Jo que jamès me conformè damb víuer sonque ua vida, e tostemp desirè veir diferenta gessuda.
Er òme ei ua herida entara sua existéncia, un incendi ena montanha... tecnologia, dependéncia...I a ua manèra de cambiar! Evolucionar entara patz e atau eth mon revolucionar! Sonque cau estimar, sajar de veir mès enlà e atau es shènes dera diferéncia trincar, amiar era tua positivitat e non te cares, entà hèr que i age mès “t’estimi” que bales.
A on s’amague era vertat? dilhèu entre melancolia e soletat?
A on s’amague era vertat ? dintre es ridòls des mainatges e era blancor dera libertat?
A on s’amague era vertat? dilhèu entre melancolia e soletat?
A on s’amague era vertat ? dintre es ridòls des mainatges e era blancor dera libertat?
Era vida va dera evolucion ara revolucion
e laguens de tu que non pare, que bare er interior!
Era vida va dera evolucion ara revolucion
e laguens de tu que non pare, que bare er interior damb era patz!
Òh! Mare Tèrra, t’estaquen shènes de guèrra, de hame e de pena, tu que auies estat tant bèra! Tu que mos brindès era libertat, entà èster, entà créisher, entà evolucionar, damb era patz...
Òh! Mare Tèrra, t’estaquen shènes de guèrra, de hame e de pena, tu que auies estat tant bèra! Tu que mos brindès era libertat, entà èster, entà créisher, entà revolucionar!!!
Per Alidé Sans
En blanc e nere
En blanc e nere, obsèrvi era pellicula deth passat.
En blanc e nere, aquiu que i sò.
En blanc e nere, joena guardada plia de lum.
En blanc e nere, er arrir non mentís.
En blanc e en nere... en blanc e en nere!
Vestit tot blanc, colièr argentat e peu daurat.
Un prat planèr, era èrba que heirègue ues cames suaus.
Solei d’autan, semble qu’es bromes hugen d’eth.
E un vals tan pur, entre vent e flor, ua flor ath vent.
En blanc e en nere... en blanc e en nere!
Ara eth vestit ei nere, que les è vist de toti es colors.
Era pelha sus es jolhs, era innocéncia a marchat.
Es uelhs non ven igual, eth solei se da eth torn tà darrèr.
Er aur se torne bronze, s’afeblís era lum.
E eth vals se torne ua rumba... rumba des innombrables!!!
En blanc podia pintar e ara ei nere!
En blanc...e en nere!
En nere! En blanc e nere! En blanc e nere!!!
Ara eth nere m’a caçat, non pogui apariar tot aquerò que è trincat.
Ara eth nere s’a minjat era mia lum.
Ara eth nere a conquistat, non sai coma trèir-lo d’aciu non è valor.
Ara eth nere m’a atrapat.
Òh! Sauva-me!!!
Òh! Sauva-me!!!
Cançon tradicionala versionada
Es caulets
Ah ah ah ah…
Es caulets quan son geladi
toti se’n dèishen d’anar, (BIS)
toti se’n dèishen d’anar,
atau hèn es bères hilhes
quan passen de maridar.
Quan passen de maridar!
Ah ah ah ah…
Guarda-la quan va tà missa
guarda-la ath caminar, (BIS)
guarda-la ath caminar,
e se ara non t’agrade,
jamès plus t’agradarà.
Jamès plus t’agradarà!
Ah ah ah ah...
Eth dia que jo em marida
non harà ne heired ne calor,(BIS)
non harà ne heired ne calor,
poiran díder en nòm deth diable :
que n’è trapat ‘ra sason.
Que n’è trapat ‘ra sason!
Ah ah ah ah…
Hèn es lhòques mala cara
quan pèrden es arraïcs, (BIS)
quan pèrden es arraïcs,
atau hèn es joenes hemnes
quan pèrden es sòns marits.
Quan pèrden es sòns marits!
Ah ah ah ah…
Dus audèths sus ua espiga
non se pòden sostenir, (BIS)
non se pòden sostenir
dus gojats damb ua hilha,
non se pòden divertir.
Non se pòden divertir!
Ah ah ah ah…
Non se pòden divertir!
Per Alidé Sans
Harànreggae
Hè tier compde damb çò que hès,
hè tier compde damb parlar mès deth compde,
qu’es de naut et poirien castigar, ès avisat,
un viatge mès ès avisat.
Babilonia t’a estancat, deteriore eth tòn interior
e non arribes a cercar-te, e non arribes a elevar er esperit.
Babilonia t’a estancat, deteriore eth tòn interior
e non arribes a cercar-te, e non arribes a elevar er esperit.
Era sua estratègia passe per crebar, per separar, per oposar era unitat.
Saben ben qu’era union hè era fòrça,
e non interèsse que tu e jo ac sapiam, non!
Era fatiga non me hè tirar endarrèr,
era indiferéncia e falsetat em pesen un shinhau mès damb cada pas,
damb cada pas, damb cada pas
ei mès apròp eth moment de díder: pro, pro, pro!
Que non èm dus, ne tres, ne quate, cinc, ne sies, sèt.
Èm un solet mon, ua soleta espècia, ua soleta umanitat qu’a mau de cap,
a mau d’arnelhs de tanta pòur, a mau en còr, ei ben malauta...
a mau d’arnelhs de tanta pòur, a mau en còr, ei ben malauta, òc...
Semblam equilibristes en aguest circ endemoniat, contra es leis de gravetat.
Un circuit de fines còrdes va marcant eth nòste camin.
Vam provant, damb pòur en còs, e demorant qu’es pès non falhen,
de non quèir enquiara fin der espectacle.
De non quèir enquiara fin der espectacle.
De non quèir enquiara fin der espectacle!
E dejós nòste i a un exèrcit de trompetes que va cridant:
Babilonia t’a estancat, deteriore eth tòn interior
e non arribes a cercar-te, e non arribes a elevar er esperit.
Babilonia t’a estancat, deteriore eth tòn interior
e non arribes a cercar-te, e non arribes a elevar er esperit.
Hè tier compde damb çò que hès,
hè tier compde damb parlar mès deth compde,
qu’es de naut et poirien castigar!
Hè tier compde damb çò que hès,
hè tier compde damb parlar mès deth compde,
qu’es de naut et poirien castigar!
Per Alidé Sans
Margalida
Ère coma tocar damb era man eth cèu.
Ère com aqueth finau que acabè damb interrogant.
Ère coma eth Solei que trè eth cap quan ve arribar era primauera.
Ère d’un tacte tan doç, auie un gust tan intens... e un talent especiau!
E ara l’an deishada sense sénter, ne veir, ne parlar, ne escotar.
Per èster diferenta, l’an embarrada en un cornèr,
l’an exiliada e desterrada.
Se me trinque eth còr, e se me gèle era sang
damb cada viatge que Margalida me ditz:
A on s’an quedat totes es flors d’abriu?
A on s’an quedat?
A on s’a metut era flaira d’ostiu?
A on s’a metut e per qué non ei aciu?
E a on s’amague era aigua d’aguest arriu?
Non tròbi era mèrca des mèns pès en solèr!
A on s’a metut tota aquera gent que tracte as demès
coma volerie èster tractada?
E a on s’amaguen era bontat e era sinceritat?
Non tròbi era estèla que me prometie Orient!
A on s’an quedat?
Ai, ai, ai!
A on s’an quedat?
Margalida non agarres pòur, que eth tòn coratge non vage endarrèr.
Margalida se sentes que non pòs jo serè aciu enquia arténher que:
Non pares de pensar que se bèth dia t’as de hèr vielha
non ei tà deisha’c estar, non ei tà parar de caminar...
Non pares de pensar que se bèth dia t’as de hèr vielha
non ei tà deisha’c estar, non ei tà parar de caminar!!!
A on s’an quedat, a on s’a metut
totes es flors d’abriu e era flaira d’ostiu?
Non sai a on s’an quedat...
Per Alidé Sans
Mònstres
En sòn cap era net s’a posat.
Non vò tornar a veir era lum deth dia,
damb que vedec era cara amarga des umans.
Laguens sòn s’an quedat toti es detalhs deth moment,
n’i a pro damb díder que rebrembe eth sòn perfum,
e sense dobte era crabata damb que la estaquèc
enes rigids hèrs deth pitjor lhet tà dromir,
sense preguntes ne paraules d’amor
qu’imaginaue e demoraue en sòn prumèr còp.
Son un grop des umans qu’un dia acabèren lhòcos,
ments macabres de poder.
Era pandèmia s’estenec, e deishèren d’èster umans.
E non, son animaus, son animaus...
S’an convertit en mònstres.
E non, son animaus, son animaus...
S’an convertit en mònstres!
E tornen, e tornen, e tornen a abusar,
que ja sabem, qu’auem viscut, qu’ei ben sabut,
qu’ a on i a poder tanben i a abús.
Van dera man, van dera man...
Van dera man, van dera man!
S’an contagiat totes es classes de mès ensús,
e van violant e vulnerant es drets des qu'encara èm umans.
Ei era hèsta der enganh ena nòsta tèrra,
va poirint-se d’impoténcia,
era vergonha se li minge eth pòc orgulh qu'auie sauvat,
e tot e atau, i a cada dia un abús nau.
Cada dia un omicidi, cada dia un que mòr de hame,
cada dia i a ua hemna que plore e un òme umiliat.
E un petit ath que li an arringat era enfància a garrotades.
E ua petita qu’ei forçada pera sua gràcia e eth sòn encant.
E non, son animaus, son animaus...
S’an convertit en mònstres.
E non, son animaus, son animaus...
S’an convertit en mònstres!
E amen! Quan diden que toti vam a èster liures.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen! Quan diden que toti auram felicitat.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen! Quan diden qu'auem eth poder enes mans.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen!
Per Alidé Sans
Pirata de montanha
Joaneton, brave òme de montanha, auie viscut ua vida sense luxes.
Familha umila, e patz e onestetat coma estandards.
E ua bona net, ua ventada atlantica li amièc es sons e es flaires dera mar.
Sabem pas que li condèc, sonque vos pogui díder que damb eth solei d’autan
es sòns passi l’amièren enquiara immensitat dera Mar Grana.
Toti es sòs, tot er aur, er argent e es diamants
son tà jo, jo les voi, son tà jo!
Toti es sòs, tot er aur, er argent e es diamants
son tà jo, jo les voi, son tà jo!
Baisharè deth vaishèth, lutarè, cremarè, prenerè e panarè çò qu’ei mèn,
e se’s nègue bèth un l’aucirè.
Sò un pirata, e es pirates non an còr!
Navegant toti es mars que semièc era pòur e amplic de tresaurs es sues naus.
Passèren es ans tath pirata temut, e era sau ena pèth anidèc.
E un bon dia rebrembe era montanha, e còrprés era èrba flairèc.
E un bon dia rebrembe era montanha, e còrprés era èrba flairèc.
Toti es sòs, tot er aur, er argent e es diamants
non les voi tad arren, non les voi!
Toti es sòs, tot er aur, er argent e es diamants
non les voi tad arren, non les voi!
Sonque veigui eth moment d’arribar ena mia tèrra
e descauç un aute còp passejar.
Sonque veigui eth moment d’arribar ena mia tèrra
nòbla tèrra qu’ei!
Toti es sòs, tot er aur, er argent e es diamants
non les voi tad arren, non les voi!
Toti es sòs, tot er aur, er argent e es diamants
non les voi tad arren, non les voi!
Sonque veigui eth moment d’arribar ena mia tèrra
e descauç un aute còp passejar.
Sonque veigui eth moment d’arribar ena mia tèrra.
Companhs aué, i a un pirata qu’es tire endarrèr!
Per Alidé Sans
Recuelh era mia sang
Voi que damb era mòrt non acabe tot,
per mès que anem e semble que jamès tornem.
Voi amagar era mia esséncia de Dieu e deth Diable,
tà que jamès venguen a cercar-me e me hèsquen parar eth còr.
Son tanti ja es hantaumes que jaden ath laguens d’aguesta carn qu’a ben jurat:
lalaralaralaralarala ah!, ah!, e sarre eth còr.
E ena mia gòrja, era votz des qui en silenci se tornèren hum.
Ena mia gòrja, era votz des qui non poderen pregar:
Recuelh era mia sang!
Recuelh era mia sang!
Recuelh era mia sang quan mòra ena batalha.
Recuelh era mia sang, quan damb eth vent se’n vagen luenh es mies cendres.
Recuelh era mia sang quan quèiga e non me lhèua, non desvelha.
Recuelh era mia sang, e amansiràs aguest dolor d’èster mortau.
E que damb era nòsta marcha,
en lòc de deishar un vuet rampligam de gòi d’autes ments.
Qu’era mia energia se convertisque ena recèrca actiua d’un nau mon.
Qu’enes nòsti carrèrs s’i reflectisquen es gènis que van caminant.
Que d’aguest art
nèishen poètes, escrivans, musicians, pintors... damb illusion,
e vas a veir era vertut dera gran fòrça que plegats podem amassar,
se perseguim que cap sang sigue vessada en van.
Qu’era mia vida sigue un motor que dongue as auti moviment.
Qu’es hilhs des mèns hilhs poguen recuélher es fruts d’a on en passat semiè era pèth.
Qu’era tèrra que viu era mia mòrt dongue es flors mès polides deth mon,
e refugie es arraïtzes d’aqueri arbes que daràn vida a ua auta gent per molt de temps...
Recuelh era mia sang!
Recuelh era mia sang!
Recuelh era mia sang quan mòra ena batalha.
Recuelh era mia sang, quan damb eth vent se’n vagen luenh es mies cendres.
Recuelh era mia sang quan quèiga e non me lhèua, non desvelha.
Recuelh era mia sang, e amansiràs aguest dolor d’èster mortau.
Recuelh era mia sang!
Recuelh era mia sang!
Recuelh era mia sang!
Recuelh era mia sang!
Per Alidé Sans
Sò jo
Creigui que hè ja massa temps qu'acabèren es nòsti moments,
coma didies tu: era vida passe e tot càmbie.
Sò jo, sò jo, sò jo...
Pensi que hè ja massa temps que me his a baishar deth tòn vaishèth,
era pòrta non daurís encara que diga es paraules clau.
Sò jo, sò jo, sò jo...
Creigui que hè ja massa temps que me'n pendisqui de dia e de net,
ara cridi perdon perque m'estofi damb es lèrmes en arrir,
que m'estofi damb es lèrmes en arrir,
damb es lèrmes, damb es lèrmes en arrir!
Ieeeee!
Ieeeee!
Sò jo, sò jo, sò jo...
Ieeeee! aumens escota-me, escota-me!!!
Sò jo qui sauvèc tòn còr herit.
Sò jo qui aluguèc era lum deth tòn esperit.
Sò jo qui et suenhèc enquia morir.
Sò jo qui et metèc eth mond as pès.
Dilhèu non vòs pensar, sai qu'ei mès facil.
Dilhèu non te'n embrembes dera dignitat?
A còps m'envasís eth dobte de se te coneishi pro,
o ei qu'ès d'acòrd en embarrar-te e ignorar?
M'empodoi cada viatge que senti que non me hès cas,
e imagini que tornam a començar...
Ieeeee!
Ieeeee!
Sò jo, sò jo, sò jo...
Sò jo, sò jo, sò jo...
Per Alidé Sans
Soleta e complèta
Te n’as anat massa rapid e non m’a dat eth temps de díder adiu...
Te n’as anat massa rapid e non m’as deishat clar:
Qué n'è de hèr des camises que deishès en penjadèr?
qué n'è de hèr?, s'ei a jo a qui calerie despenjar ara madeish.
Qué n'è de hèr des espartenhes, des michons e des tues causes d'afaitar?
Qué n'è de hèr des calçotets pintadi de còrs e des acòrds que van sonant e vau plorant?
Que aciu laguens sauvi es deluns ath tòn costat,
plei d'amor, plei d'art!
Qué vau a hèr sense es carèces de cada net?
Non dormirè! qué vau a hèr?
Sense voler auies estat era mia sauvacion,
des mies pòurs ères refugi.
Un còp d'aire, lum e alend tà continuar,
his ocean ad aguest mar.
Dètz mil viatges es gràcies te darè,
perqué deman, non, non, non!
Non aurè de besonh arren ne arrés, me hè tant de ben açò...
Soleta e deman, non, non, non!
Non t'aurè de besonh, è decidit qu'aprenerè a volar
e vencerè era pòur, non, non, non!
Non t'aurè de besonh è decidit qu'aprenerè a volar,
soleta e deman, non, non, non!
Non t'aurè de besonh...deman.
Soleta e complèta,
Complèta e soleta,
È, e, è, e! Soleta e complèta! È, e, è, e!
È, e, è, e! Soleta e complèta! È, e, è, e!
È, e, è, e! Soleta e complèta! È, e, è, e!
Tant soleta e tant complèta, tant soleta si complèta!
È, e, è, e! Soleta e complèta! È, e, è, e!
Per Alidé Sans
Tèrra
Suenha, estima era Tèrra.
Sonque ei ua e li quede ben pòc damb es tempsi que corren,
ròde eth mon sense amor.
Guarda, escota era Tèrra.
Ei ua mair que met era votz ath vent e plore,
non la dèishes quèir...
Que praubi qu’èm,
mos an convençut de que deman apariaram es problèmes que creèrem,
es herides que daurirem bèth temps a, quan encara auiem fòrces tà gastar,
e atau non i a deman....
Eth dia deth sòn enterrament,
ena consciéncia der Univèrs quedarà alugada ua candela eterna,
en nòm dera nòsta umila Tèrra, explotada, mautractada, mutilada e assassinada,
pes sòns pròpis hilhs.
Suenha, estima era Tèrra.
Sonque ei ua e li quede ben pòc damb es tempsi que corren,
ròde eth mon sense amor.